Χθες ήρθα αντιμέτωπη με την σκληρή πραγματικότητα και τα σημάδια που αφήνει ο χρόνος. Παίρνοντας την μικρή μου κόρη από τον παιδικό σταθμό γύρω στις 3 το μεσημέρι, ακούγαμε ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο και έβαλε το τραγούδι της Μαντόνας "Give it to me". Η μικρή το αναγνώρισε και άρχισε να το τραγουδάει προσπαθώντας να θυμηθεί το όνομα της τραγουδίστριας Αφού της είπα ποια είναι, μου λέει με το πιο γλυκό, αθώο ύφος της:- "Το θυμήθηκα μαμά είναι το κοριτσάκι- η κοπελίτσα που χόρευε στην τηλεόραση". (Το Σαββατοκύριακο βλέπαμε στο MTV το video clip).
- "Γλυκιά μου", της απαντώ "δεν είναι κοριτσάκι, είναι μεγάλη γυναίκα".
- "Πόσο μεγάλη";
- "Πιο μεγάλη από μένα, σχεδόν ίσα με τη γιαγιά", της λέω.
- "Πας καλά ρε μαμά; Αυτή είναι σίγουρα πιο μικρή από σένα, κοριτσάκι σου λέω!"
Πείτε μου, τι να απαντήσω στο μικρό; Καλύτερα να την αφήσω να ζει στο ψέμα αυτό, με την ελπίδα ότι όταν θα μεγαλώσει θα καταλάβει.
Και για να ευθυμήσουμε λίγο, ας ακούσουμε το τραγούδι. (Λέτε στα 52 μας να είμαστε έτσι;)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου