Όλοι οι φίλοι μου παραπονιούνται γιατί δεν ανανεώνω συχνά το blog μου. Πώς να το κάνω η «έρμη» μάνα; Μόλις πάω να γράψω δυο γραμμές, ακούγεται μια γλυκιά φωνή: «Μαμά τρέχα, η Στέλλα με χτύπησε, Μαμά πεινάω, Μαμά θέλω τσίσα, Μαμά νερό κλπ κλπ.»

Θέλω να γράψω τόσα πολλά, απ’ αυτά που συμβαίνουν καθημερινά! Να σχολιάσω αυτά που διαβάζω, αυτά που ακούω στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο και αυτά που βιώνω εγώ. Αλλά τα ξεχνάω μέχρι ν’ ανοίξω τον υπολογιστή.

Άλλα με στενοχωρούν, άλλα με χαροποιούν, άλλα με τσατίζουν κι άλλα μ’ αφήνουν παγερά αδιάφορη, τόσο, που απορώ γιατί ο κόσμος ασχολείται με τους φελλούς. Θα μου πεις θέλουν να διώξουν τα προβλήματα του κοσμάκη και τον στρέφουν στην κάθε μαμακία. Ε, γι’ αυτό κι εμείς θα ασχολούμαστε με πράγματα που μας φτιάχνουν τη διάθεση, αλλά δεν θα λείπει και ο προβληματισμός